„Życzę wam, abyście charyzmat waszego Założyciela pielęgnowali”

 Mówił o tym kard. Stanisław Dziwisz, długoletni sekretarz osobisty Papieża: „Zgromadzenie Michalitów znał kard. Wojtyła dobrze już z Krakowa. Cenił Michalitów za ich oddanie duszpasterskie. Michalici wnosili do Archidiecezji krakowskiej nową jakość pracy duszpasterskiej: praca z dziećmi i młodzieżą, cierpliwość i praca u podstaw. Ojcu Świętemu był bliski charyzmat bł. ks. Markiewicza. Chyba najbliżej poznał ks. bp. Chrapka, który najpierw był przełożonym generalnym, a potem biskupem w Polsce i organizatorem pielgrzymek papieskich do Ojczyzny. Życzę wam, abyście ten charyzmat waszego Założyciela i bp. Jana Chrapka pielęgnowali i rozwijali” (Wspólnota Michael, Kwartalnik Klerycki, nr 2 (147), Rok XXXVI, s. 12).

Pontyfikat Jana Pawła II był ważny dla naszego zgromadzenia, jego misji i działalności. Papież w swoim nauczaniu przypomniał wiernym objawioną prawdę wiary o istnieniu i działaniu aniołów oraz szatana w świecie. Prawdę tę środowiska „postępowe” w XX wieku uważały już za anachroniczną i „średniowieczną”. Dlatego Papież wygłosił na ten temat kilka katechez w czasie środowych audiencji generalnych w 1986 roku. Przy różnych okazjach zachęcał wiernych do odmawiania modlitwy do św. Michała Archanioła.

Za pontyfikatu Jana Pawła II, 3 stycznia 1982 roku,  Zgromadzenie św. Michała Archanioła objęło pracę duszpasterską i opiekę nad pielgrzymami we Włoszech, przy Papieskim Sanktuarium „Santa Maria ad Rupes” w Castel S.Elia, a 13 lipca 1996 roku, przy sanktuarium św. Michała Archanioła na Gargano.

Jan Paweł II mianował michalitę ks. Jana Chrapka biskupem pomocniczym w Drohiczynie (1992-1994), w Toruniu (1994-1999) i biskupem diecezjalnym w Radomiu (1999-2001). Biskup Jan Chrapek był organizatorem papieskich pielgrzymek do Polski w 1997 i 1999 roku.

Z okazji 75-lecia zatwierdzenia michalickich zgromadzeń zakonnych napisał do nich listy: w 1996 r. do księży michalitów, a w 2004 r. do sióstr michalitek, dziękując im za wierną i gorliwą realizację charyzmatu Założyciela..

Dnia 13 czerwca 1999 roku Jan Paweł II dokonał w Warszawie beatyfikacji 108 męczenników za wiarę II wojny światowej, w tym dwóch michalitów: księży Wojciecha Nierychlewskiego i Władysława Błądzińskiego.

Za pontyfikatu Jana Pawła II zakończył się proces beatyfikacyjny ks. Bronisława Markiewicza, którego beatyfikacja nastąpiła 19 czerwca 2005 roku w Warszawie, już za pontyfikatu Benedykta XVI, niedługo po śmierci Papieża Polaka. Rozpoczął się proces kanonizacyjny Matki Anny Kaworek, współzałożycielki sióstr michalitek, który od 1997 roku trwa w Rzymie.

W czasie pontyfikatu Jana Pawła II przyjęci zostali do pracy w Dykasteriach watykańskich michalici: ks. Jerzy Kołodziej do Trybunału Roty Rzymskiej (1981-1983); ks. Marian Babula do Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego (1990-2017), który od 2004 roku był kierownikiem Biura, a jego dalszą pracę przerwała mu nagła śmierć; oraz ks. Bogusław Turek do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w 1994 roku, który od 2010 roku pełni funkcję podsekretarza. Pracowali oni również przy wielu polskich procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych.

W 2016 roku, w piątym roku michalickiej nowenny przed 100-leciem zatwierdzenia zgromadzenia, pielgrzymowały po naszych ośrodkach zakonnych relikwie św. Jana Pawła II, wypożyczone z Rzymu od ks. Sławomira Odera, postulatora Jego procesu kanonizacyjnego.  Dziś wiele naszych placówek posiada takie relikwie z odpowiednim certyfikatem tożsamości.

Na bliskość z Janem Pawłem II świadczy też działalność Wydawnictwa Michalineum, które wydało i nadal wydaje o Nim wiele publikacji książkowych, kolorowych albumów i setki tysięcy kalendarzy. Portret beatyfikacyjny i kanonizacyjny św. Jana Pawła II, autorstwa Grzegorza Gałązki, był drukowany w Michalineum. Także na stulecie Jego urodzin powstały nowe albumy i publikacje.

W roku jubileuszu stulecia urodzin św. Jana Pawła II Wielkiego wraz z Psalmistą, wdzięczni za Jego pontyfikat, przykład modlitwy, żywej wiary i świętość życia, z głębi serca, śpiewamy: „Cóż oddam Panu za wszystko, co mi wyświadczył? Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pańskiego” (Ps 116).